پرورش لبنیات جزء حیاتی صنعت کشاورزی جهانی است که منبع قابل توجهی از شیر و محصولات لبنی را فراهم می کند. بهرهوری و سلامت حیوانات شیری با کیفیت خوراک آنها ارتباط تنگاتنگی دارد و انتخاب و تهیه خوراک برای دام های شیری یکی از جنبه های مهم دامداری است. طبق گفته سازمان غذا و کشاورزی (FAO)، خوراک بی کیفیت (با قابلیت هضم کم و ارزش غذایی پایین) یکی از عوامل اصلی محدود کننده تولید لبنیات است. حیوانات شیری اغلب از خوراک های فیبری – عمدتاً بقایای گیاهی و مراتع با کیفیت پایین – که دارای کمبود نیتروژن، مواد معدنی و ویتامین هستند تغذیه می شوند.
سه نوع کلی از سیستم‌های مدیریت تغذیه وجود دارد که معمولاً در تولید لبنیات استفاده می‌شوند: سیستم‌های توقیف با جیره‌های مختلط کل (TMR)، سیستم‌های حبس که در آن کنسانتره و علوفه به طور جداگانه تغذیه می‌شوند (تغذیه جزء)، و سیستم‌های مبتنی بر مرتع. مجموع جیره های مخلوط برای تغذیه گاوهای شیری یکی از متداول ترین روش هایی است که در تغذیه گاوهای شیری استفاده می شود.
برای اطمینان از تولید بهینه شیر، اتخاذ تصمیمات آگاهانه در مورد انتخاب و تهیه خوراک ضروری است. در این مقاله از سایت سام افروز ملل به بیان مهم‌ترین نکاتی که باید هنگام انتخاب و تهیه خوراک دام‌های شیری رعایت شود، می‌پردازیم.
تعادل تغذیه ای
– حیوانات شیری برای حمایت از تولید شیر و سلامت کلی به یک رژیم غذایی متعادل نیاز دارند.
– اطمینان حاصل کنید که ترکیبی از کربوهیدرات‌ها، پروتئین ها، چربی‌ها، ویتامین‌ها و مواد معدنی برای رفع نیازهای غذایی خاص آنهاست.
– با یک متخصص تغذیه مشورت کنید یا از ابزارهای نرم افزاری برای تهیه جیره‌های دقیق استفاده کنید.
کیفیت علوفه
– علوفه مرغوب مانند یونجه، شبدر و علف‌ها برای جیره گاوهای شیری ضروری است.
– نظارت بر کیفیت علوفه از طریق آزمایش‌های منظم برای تنظیم جیره بر این اساس.
– ذخیره و مدیریت صحیح علوفه برای جلوگیری از فساد و از دست رفتن مواد مغذی.
خوراک کنسانتره
– برای رفع نیازهای انرژی، خوراک کنسانتره مکمل، از جمله غلات و دانه‌های روغنی فراهم کنید.
– اطمینان حاصل کنید که کنسانتره‌ها به درستی پردازش، آسیاب یا پلت شده اند تا قابلیت هضم را افزایش دهند.
– تعادل کنسانتره با علوفه برای جلوگیری از مشکلات گوارشی.
منابع پروتئین
– منابع پروتئینی مانند کنجاله سویا، کنجاله کلزا یا کنجاله پنبه‌دانه را برای رفع نیازهای پروتئینی انتخاب کنید.
– نظارت بر محتوای پروتئین و تعادل اسید آمینه برای بهینه‌سازی تولید شیر.
– از پروتئین اضافی خودداری کنید، زیرا می‌تواند منجر به مشکلات سلامتی و نیتروژن اضافی در کود شود.
مکمل‌های معدنی و ویتامینی
– حیوانات شیری به منبع ثابتی از مواد معدنی و ویتامین‌های ضروری نیاز دارند.
– برای ایجاد یک برنامه مکمل معدنی و ویتامین با دامپزشک یا متخصص تغذیه مشورت کنید.
– اطمینان از دسترسی به آب تمیز و شیرین برای حمایت از استفاده مناسب از مواد مغذی.
کنترل کیفیت خوراک
– به طور منظم مواد تشکیل‌دهنده خوراک را از نظر کیفیت و محتوای مواد مغذی آزمایش و آنالیز کنید.
– استانداردهای دقیق کنترل کیفیت را برای جلوگیری از آلودگی یا رشد کپک حفظ کنید.
– اجرای پروتکل های تضمین کیفیت برای اطمینان از کیفیت خوراک ثابت.
مدیریت تغذیه
– یک برنامه غذایی ثابت و اندازه سهم ایجاد کنید.
– از تغییرات ناگهانی در رژیم غذایی خودداری کنید، زیرا می تواند منجر به ناراحتی‌های گوارشی شود.
– نظارت بر مصرف خوراک و تنظیم جیره بر اساس تولید شیر، وضعیت بدن و وضعیت سلامتی.
بهداشت و نظافت
– تجهیزات تغذیه، محل‌های نگهداری و سطل های خوراک را تمیز و به خوبی نگهداری کنید.
– خوراک را در محیط خشک، خنک و عاری از حیوانات موذی نگهداری کنید تا از آلودگی جلوگیری شود.
– اجرای اقدامات ایمنی زیستی برای جلوگیری از شیوع بیماری‌ها از طریق خوراک.
ملاحظات اقتصادی
– تعادل هزینه خوراک با تولید شیر مورد انتظار و قیمت بازار.
– تغییرات فصلی در دسترس بودن و قیمت خوراک را در نظر بگیرید.
– جایگزین‌های مقرون به صرفه را بدون به خطر انداختن تغذیه حیوانات کاوش کنید.
پایداری
– اتخاذ شیوه‌های کشاورزی پایدار، مانند کاهش ضایعات خوراک و به حداقل رساندن اثرات زیست محیطی.
– برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای در حمل و نقل، خوراک‌های محلی را کاوش کنید.
– مدیریت مسئولانه کود و زباله برای حفاظت از محیط زیست.
نظارت و نگهداری سوابق
– سوابق دقیق مصرف خوراک، تولید شیر و سلامت دام را نگه دارید.
– از داده‌ها برای تصمیم‌گیری آگاهانه در مورد تنظیمات خوراک و مدیریت حیوانات استفاده کنید.
– به طور مستمر استراتژی‌های تغذیه را ارزیابی و بهبود دهید.
تولیدکنندگان شیر در مقیاس کوچک در کشورهای در حال توسعه عموماً از منابع خوراک محلی موجود، مانند مراتع طبیعی، بقایای گیاهی، چمن بریدن و حمل کردن، محصولات علوفه ای و مواد خوراکی محلی (از جمله محصولات جانبی کشاورزی و صنعتی) استفاده می کنند. چرای اشتراکی دام در کشورهای در حال توسعه رایج است. مزارع چرا اغلب فاقد شیوه های حفاظتی هستند و کیفیت تغذیه ای پایینی دارند. چرای بدون غذای تکمیلی به طور گسترده در آمریکای لاتین و برخی از مناطق آفریقا انجام می شود. در بسیاری از آسیا و خاور نزدیک، حیوانات لبنی عمدتاً از کاه غلات، با و بدون مکمل با کیک دانه‌های روغنی و سایر محصولات جانبی مانند سبوس تغذیه می‌شوند.
استفاده از مکمل ها (غذاهای غنی از انرژی و/یا پروتئین) به ویژه برای حیوانات شیری مهم است، زیرا تولید شیر فرآیندی پر انرژی است. تولیدکنندگان لبنیات در مقیاس کوچک معمولاً نمی‌توانند مکمل‌های معمولی مانند کنسانتره‌های مبتنی بر غلات، کیک دانه‌های روغنی و مواد معدنی را به دلیل قیمت بالا و در دسترس بودن کمیاب تغذیه کنند. بنابراین تولید شیر تولیدکنندگان در مقیاس کوچک عمدتاً به نوسانات فصلی در کیفیت و کمیت علوفه طبیعی بستگی دارد. حفظ علوفه به عنوان یونجه یا سیلو امکان تولید و فروش شیر را در دوره های کمبود خوراک فراهم می کند. تولیدکنندگان شیر در آفریقا و آسیا استفاده خود از علوفه درختان و درختچه ها (تازه، خشک یا فرآوری شده) را برای غلبه بر هزینه های بالای خوراک لبنیات و مقابله با نوسانات فصلی سایر منابع علوفه افزایش می دهند.
انتخاب و تهیه خوراک برای حیوانات شیری نقش اساسی در بهره وری، سلامت و رفاه کلی آنها دارد. با در نظر گرفتن دقیق تعادل تغذیه، کیفیت خوراک و شیوه‌های مدیریت، دامداران می‌توانند تولید شیر را بهینه کنند، هزینه‌ها را کاهش دهند و کشاورزی پایدار را ترویج کنند. نظارت منظم و سازگاری با شرایط متغیر برای موفقیت در صنعت لبنی ضروری است.
